lunes, 30 de diciembre de 2013

El calor de diciembre...

Estoy esperando en el coche, mientras hacemos una jugadita en el backpacker.  Ayer os hablaba de Queenstown pues me parece un buen lugar para vivir, igual que Zarautz, Puerto Escondido y otros muchos lugares que probablemente iré conociendo. El calor aprieta a esta hora de la tarde, el sol esta bajo, lo vea tras las farolas y postes de electricidad. Parece un día nublado, de hecho lo ha sido, un día muy lluvioso hasta el medio día, pero como decía, ahora el sol aprieta. Los rayos de sol aprovechan los claros entre las nubes y se cuelan por la ventana del conductor, que aquí es la derecha. Realmente ahora no esta pasando nada, es un simple momento de espera en el coche, tal vez momento de soledad y momento de absorberme a mi mismo, de reflexionar, pues si bien este viaje esta siendo bonito y divertido, siento que algo me falta, siento que hecho de menos algo. Sea añoro, nostalgia, o la simple lejanía, siento ganas de expresarme tal vez desahogarme o simplemente entenderme y saber que es lo que busco. Nueva Zelanda es un país precioso y tiene mil maneras de visitarlo, esta está siendo la mía, tal vez no es la que mas me gusta, o puede que sea la que necesito. Quien sabe, simplemente estoy confuso, espero descubrir que busco, quiero o necesito.


Esta no es una entrada triste, es simplemente Mikel Laboa sonando en la radio del coche. Espero contaros todo lo bonito de este viaje pronto…



3 comentarios:

  1. Iepa Iurix!! Kanpuan gaudenian, Laboa entzutia bazekiu zer deken, nostalgia puntu hori sartze zaiguk, baino hoi etziok gaizki. Jarri deken argazkiya oso polita dek, gustora eongo nituan ni ere zuekin holako parajetas disfrutatzeko. En fin, uniya lenuo hasi eta lenuo bukatzia besteik ez nitxekan...
    hire sarreran bukaeran hau jarri dek: "Quien sabe, simplemente estoy confuso, espero descubrir que busco, quiero o necesito." Esan nahi diat askotan pentsatze diaula zeozer falta deula, baino hori ez dek egiya, hori guk pentsatzia nahi diyena dek. Hik beharrik ez daukak, guk sortzen dizkiagu nahiak beharretan. Eta nahi dekena hoixe huan, bidai hori in, momentutaz disfrutatu beste inolako espektatibarik gabe, etortzen dana etortzen dala ere... Hik behar dekena (eta modu batian denok behar deuna) dek, nahi dekena badaukakelataz konturatzia. Hortaz konturatzian, akabo beste dana! Urtia ondo bukau gaztiak eta hobeto hasi!!

    ResponderEliminar
  2. My brother!!!
    Cada vez que escribes algo, haces una entrada en el blog, fotos, .... me entra nostalgia. Mas que nada cuando escribes, cada palabra, frase, párrafo, me hace recordar que estas lejos, muy lejos, y si, se te echa de menos. No se si es por que soy un puto sentimental o simplemente por que eres mi hermano y te quiero. Noto un punto de tristeza y me emociono al escribir estas palabras, ya que me hace recordar que estas al otro lado del mundo. Así es la vida y cada uno elije su destino, su camino, ... Ahora a ti te toca disfrutar de lo que realmente quieres y de lo que te hace sentirte vivo.
    Siempre hay algo que que eches en falta, pero eso forma parte del viaje, hay momentos de reflexión, pensar en los que quieres, desahogos, son momentos nostálgicos, pero eso te dará fuerza para dar los siguientes pasos.
    Feliz Navidad, disfruta del viaje, de lo que te rodea. Termina bien el año y más importante, empieza de puta madre el 2014.
    Por cierto, pedazo de foton!!!




    "CAMINANTE NO HAY CAMINO SE HACE CAMINO AL ANDAR".

    ResponderEliminar
  3. Que foto mais bonita! Linda! ...de capa de revista. Nao tem jeito de nao sentir um pouco de inveja dos que nela aparecem. Beleza universal, imensidao da vida, força infinita, pura mágica. Voce conseguio fotografar a deus. Viver momentos como o que se ve nessa foto, sao argumentos que levan a estar de acordo com Benini quando diz: "la vida es bella".
    Como contraponto, debaixo dessa foto te vejo questionando aspectos dessa aventura, como que talvez falte algo ou que podería ser melhor. Tem cuidado, nao escureça a luz com a tua própria sombra, talvez voce esteja caindo na tentaçao de comparar e é coisa sabida que as comparaçoes sao pésimas companheiras. Tua viajem nao podería ser melhor, porque é a que se apresenta debaixo dos teus pés, a cada passo que voce dá. É a soma do que está dentro com o que está fora, é a tua viajem, que voce vai construindo a tua medida, sem mais ferramentas que o tempo e o espaço e sem mais materiais que tuas próprias emoçoes. El tezouro nao está no final do arco-iris, o grande tezouro é o arco-iris em si mesmo, desfruta-lo com plenitude. Abre o teu coraçao, nao te distraias com o que pode faltar, entrega-te a curtir de corpo e alma o que voce tem.
    Quem sabe? Simplesmente estarás confuso e por um lado isso me alegra, se essa confusao te empurra a querer descubrir o que voce busca, quer ou nescesite, brindo por ela, poes isso é a vida, buscar é viver. Aqueles que nao se sentem atraidos por essa busca é porque já começaram a morrer. Quem sou? De onde venho? Aonde vou?

    Extracto y adaptación del cuento "En busca de la isla desconocida", de Saramago.

    Un día, un señor va al castillo del rei y le pide un barco. El rei, después de pensárselo, le pregunta:
    - ¿Y para quieres un barco?
    Este le responde: - Para ir en busca de una isla desconocida.
    - Ya no existen, todas están en los mapas.
    - No - le contesta el señor - en los mapas solo están las conocidas.
    Después de meditar sobre el asunto el rei decide acceder al pedido, no sin antes exigirle seriedad y dedicación en el cometido. El hombre le contesta que de eso no se preocupara, le promete hacer de esa búsqueda su vida, que él y el barco serian una sola cosa.
    Mientras hacia los preparativos y acomodaba sus cosas en la embarcación, observó que, en el puerto, habían muchas embarcaciones mejores que la suya y que el rei podría haber sido un poco más generoso, pero en seguida pensó de que el rei podría habérselo negado y entonces no tendría barco, lo que sería muchísimo peor. Se dio cuenta que lo único que realmente le faltaba era un buen nombre para la nave, lo que no fue tarea fácil, pero se quedó satisfecho cundo se le ocurrió lo que le pareció el nombre perfecto: "La isla desconocida". Subió a bordo, soltó las amarras y empezó el viaje de su vida.

    ResponderEliminar